သတိတရနှင့် ေမ့မရသည်
ကျွန်ေတာ့်အြမင်များ, ရသစာတမ်းငယ် 9/08/2008
ေကာင်မေလးေရ....... အနမ်းတစ်ခုအတွက် ကျမ်းတစ်ေစာင်ဖွဲ့သူေတွလည်း ရှိတယ်။ ပန်းခူးဖို့အတွက် လှမ်းချူတဲ့လက်တစ်စံုမှာ ေြမနံ့ေတွ ထံုေနတယ်။ ငါ့အတွက် မင်းဟာ..... ေရသန့်ဆိုလည်း ဟုတ်တယ်၊ ေကာ်ဖီတစ်ခွက်ဆိုလည်း ဟုတ်တယ်၊ ဒိုင်းနမိုက် သြကားလံုးလည်း ဟုတ်တယ်၊ ချိုပျစ် တစ်ခွက်လည်း ဟုတ်တယ်။
အဲ့ဒီေန့ေပါ့ ေကာင်မေလးေရ........ အြဖူေရာင် ဝမ်းဆက်ေလးနဲ့ ြမက်ခင်းြပင်ေပါ်က မင်းဟာ ဗျိုင်းတစ်ေကာင် အလားပဲ။ ငါ့မျက်စိေတွ ကျိန်းစပ်လွန်းလို့ မင်းကို ပုဏ္ဏရိပ်ကွယ်ကေန ြကည့်ခဲ့ရတယ်။ မျိုသိပ်မလွယ်ေတာ့လည်း အသိုအသိပ်မတတ်လို့ ယိုဖိတ်ခဲ့ရတယ်။ ဒီလိုြဖစ်လာလိမ့်မယ်လို့လည်း ငါ... မေတွးမိခဲ့ဘူး။
နာရီလက်တံေတွ သူ့အတိုင်းလည်ေနတယ်။ ကမ္ဘာြကီးဟာ သူ့ပံုမှန်အတိုင်းပဲ။ ဒါေပမယ့် ြကားေနရတဲ့ အသံေတွဟာ နားထဲမှာ ချိုပစ်ေနတယ်။ သက်တံေတွဟာ ကိုင်းလာတယ်။ ငါ့ရဲ့ ...ေြမမှုန်ေတွနဲ့ ေပကျံေနတဲ့လက်ေပါ် ဗျိုင်းေလး လာနားတယ်။ ငါ....ေလ.... ပျံသွားမှာဆိုလို့ လှုပ်ေတာင် မလှုပ်ရဲခဲ့ဘူး။ အသက်ေတာင် ြပင်းြပင်း မရှုခဲ့ဘူး။ ငါ မသိလိုက်တာက အဲ့ေန့ကစြပီး ငါ့လက်ဟာ ကျိန်စာသင့်ေတာ့တာပါပဲ။
တစ်ရက် တစ်ေန့နဲ့ ြပန်မရနိုင်ေတာ့တဲ့ ေန့ေလးေတွ ကုန်ဆံုးခဲ့တယ်။ ေဟာ... အေနာက်ေတာင်မိုးေတွ ေရာက်လာတယ်။ အဲ့ေန့က စြပီး မင်းဟာ အေရှ့ကိုပဲ ြကည့်ေတာ့တယ်။ အေရှ့ဘက်မှာ မင်းသိပ်ြကိုက်တဲ့ ြမက်ခင်းစိမ်းလှလှေတွ ရှိတယ်။ အစားခံဖို့ေစာင့်ေနတဲ့ ငါးေလးေတွရှိတယ်။ မင်းေပျာ်ြမူးနိ်ုင်တဲ့ ေရြကည်အိုင်ေလးေတွ ရှိတယ် မဟုတ်လား။ ြပီးေတာ့ ေမွှးပျံ့ေနွးေထွးတဲ့ လက်တစ်စံု ရှိတယ်။ အဲ့အချိန်ကစြပီး ငါ့လက်ဟာ ရွံ့နွံေတွ ေပါက်ေနေတာ့တာ...။
ငါ့ရဲ့ ဘယ်ဘက်လက်မှာ ကျစ်ကျစ်ပါေအာင်ဆုပ်ထားတဲ့ မစိမ်းတစိမ်း ြမက်ခင်းေလးရယ်၊ ငါ့ရဲ့ ညာဘက်လက်မှာ မရှု့မလှနဲ့ ေသဆံုးသွားတဲ့ ငါးေပါက်ေလး ရှိတယ်။ ငါ့ရင်ဘတ်ကေတာ့ ဝမ်းနည်းမှုေတွ တစ်စက်ြပီးတစ်စက် ကျေနေလရဲ့ ။
ေကာင်မေလးေရ..........
ရတုဘုရင် နတ်သျှင်ေနာင်ဟာ ရတုအလွမ်းလကင်္ာေတွေရးြပီး ဓါတု ကလျာဆီ ဆက်သခဲ့ြခင်းဟာ “ြမတ်နိုးစွာ ချစ်ခဲ့မိလို့ပါ” ။
ေကးဝဋ်ပုဏ္ဏားဟာ နဖူးက အမာရွတ်ကိုြမင်တိုင်း မေဟာ်သဓါကို သတိရြခင်းဟာ “နာကျည်းစွာ မုန်းတီးခဲ့လို့ပါ”။
လူ့ဘဝဆိုတာ ြမတ်နိုးစွာချစ်ခဲ့မိလို့ သတိတရ ရှိတတ်ြကသလို၊ နာကျည်းစွာ မုန်းတီးခဲ့ရင်လည်း ေမ့မရဘဲ ရှိတတ်ြကတယ်......။
အဲ့ဒီေန့ေပါ့ ေကာင်မေလးေရ........ အြဖူေရာင် ဝမ်းဆက်ေလးနဲ့ ြမက်ခင်းြပင်ေပါ်က မင်းဟာ ဗျိုင်းတစ်ေကာင် အလားပဲ။ ငါ့မျက်စိေတွ ကျိန်းစပ်လွန်းလို့ မင်းကို ပုဏ္ဏရိပ်ကွယ်ကေန ြကည့်ခဲ့ရတယ်။ မျိုသိပ်မလွယ်ေတာ့လည်း အသိုအသိပ်မတတ်လို့ ယိုဖိတ်ခဲ့ရတယ်။ ဒီလိုြဖစ်လာလိမ့်မယ်လို့လည်း ငါ... မေတွးမိခဲ့ဘူး။
နာရီလက်တံေတွ သူ့အတိုင်းလည်ေနတယ်။ ကမ္ဘာြကီးဟာ သူ့ပံုမှန်အတိုင်းပဲ။ ဒါေပမယ့် ြကားေနရတဲ့ အသံေတွဟာ နားထဲမှာ ချိုပစ်ေနတယ်။ သက်တံေတွဟာ ကိုင်းလာတယ်။ ငါ့ရဲ့ ...ေြမမှုန်ေတွနဲ့ ေပကျံေနတဲ့လက်ေပါ် ဗျိုင်းေလး လာနားတယ်။ ငါ....ေလ.... ပျံသွားမှာဆိုလို့ လှုပ်ေတာင် မလှုပ်ရဲခဲ့ဘူး။ အသက်ေတာင် ြပင်းြပင်း မရှုခဲ့ဘူး။ ငါ မသိလိုက်တာက အဲ့ေန့ကစြပီး ငါ့လက်ဟာ ကျိန်စာသင့်ေတာ့တာပါပဲ။
တစ်ရက် တစ်ေန့နဲ့ ြပန်မရနိုင်ေတာ့တဲ့ ေန့ေလးေတွ ကုန်ဆံုးခဲ့တယ်။ ေဟာ... အေနာက်ေတာင်မိုးေတွ ေရာက်လာတယ်။ အဲ့ေန့က စြပီး မင်းဟာ အေရှ့ကိုပဲ ြကည့်ေတာ့တယ်။ အေရှ့ဘက်မှာ မင်းသိပ်ြကိုက်တဲ့ ြမက်ခင်းစိမ်းလှလှေတွ ရှိတယ်။ အစားခံဖို့ေစာင့်ေနတဲ့ ငါးေလးေတွရှိတယ်။ မင်းေပျာ်ြမူးနိ်ုင်တဲ့ ေရြကည်အိုင်ေလးေတွ ရှိတယ် မဟုတ်လား။ ြပီးေတာ့ ေမွှးပျံ့ေနွးေထွးတဲ့ လက်တစ်စံု ရှိတယ်။ အဲ့အချိန်ကစြပီး ငါ့လက်ဟာ ရွံ့နွံေတွ ေပါက်ေနေတာ့တာ...။
ငါ့ရဲ့ ဘယ်ဘက်လက်မှာ ကျစ်ကျစ်ပါေအာင်ဆုပ်ထားတဲ့ မစိမ်းတစိမ်း ြမက်ခင်းေလးရယ်၊ ငါ့ရဲ့ ညာဘက်လက်မှာ မရှု့မလှနဲ့ ေသဆံုးသွားတဲ့ ငါးေပါက်ေလး ရှိတယ်။ ငါ့ရင်ဘတ်ကေတာ့ ဝမ်းနည်းမှုေတွ တစ်စက်ြပီးတစ်စက် ကျေနေလရဲ့ ။
ေကာင်မေလးေရ..........
ရတုဘုရင် နတ်သျှင်ေနာင်ဟာ ရတုအလွမ်းလကင်္ာေတွေရးြပီး ဓါတု ကလျာဆီ ဆက်သခဲ့ြခင်းဟာ “ြမတ်နိုးစွာ ချစ်ခဲ့မိလို့ပါ” ။
ေကးဝဋ်ပုဏ္ဏားဟာ နဖူးက အမာရွတ်ကိုြမင်တိုင်း မေဟာ်သဓါကို သတိရြခင်းဟာ “နာကျည်းစွာ မုန်းတီးခဲ့လို့ပါ”။
လူ့ဘဝဆိုတာ ြမတ်နိုးစွာချစ်ခဲ့မိလို့ သတိတရ ရှိတတ်ြကသလို၊ နာကျည်းစွာ မုန်းတီးခဲ့ရင်လည်း ေမ့မရဘဲ ရှိတတ်ြကတယ်......။
လင်းဦး (စိတ်ပညာ)
Posted by လင္းဦး(စိတ္ပညာ)
on 9/08/2008.
Filed under
ကျွန်ေတာ့်အြမင်များ,
ရသစာတမ်းငယ်
.
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0