ဘာမှန်း​​လဲမသိ
ဘာမှလဲ ပါမလာတဲ့​​ အနီ​​ေရာင်ပွင့်​​ဖတ်ကိုမှ
သဲသဲမဲမဲြမတ်နိုး​​ချင်တဲ့​​​ေကာင်.....
ဂဏန်း​​စဉ်ခပ်ထူထူ လိမ်း​​ထား​​​ေတာ့​​
အသဲကွဲချင်သလိုလို.......။​

ငါက....
ရင်ခုန်သံကို ပန်း​​လိုပွင့်​​ြပခဲ့​​တာပါ။​
ခက်တာက
နင်ကလိပ်ြပာလို ​​ေရာက်မလား​​ဘူး​​။​
ကဲ........
ငါမ​​ေြကွသင့်​​ဘူး​​လား​​.........။​

တဆစ်ဆစ်နဲ့​​ ရွက်လွှင့်​​လာြပီး​​မှ
ပန်း​​ကိုက်ခံလိုက်ရတဲ့​​ ပိုး​​တစ်​​ေကာင်....။​

ငါ့​​နှလံုး​​သား​​ကို ကဗျာ​​ေတွ​​ေရး​​တတ်​​ေအာင်
နင် ....သင်ြကား​​​ေပး​​ခဲ့​​တာပါ။​
ခက်တာက
ငါကျက်မှတ်ခဲ့​​တဲ့​​ သင်ခန်း​​စာ​​ေတွဟာ
နင့်​​ရဲ့​​ အရည်အချင်း​​စစ်စာ​​ေမး​​ပွဲမှာ
​​ေမး​​ခွန်း​​သတ်တာ ခံလိုက်ရတယ် ။​
ကဲ..........
ငါ မကျရှံုး​​သင့်​​ဘူး​​လား​​။​

အလကား​​ရတဲ့​​ ​​ေဝဒနာမီး​​ခိုး​​​ေတွ
ခပ်မိုက်မိုက် စား​​သံုး​​​ေနမှ​​ေတာ့​​
အခန်း​​​ေထာင့်​​ တစ်​​ေနရာမှာ
​​ေကွး​​​ေကွး​​​ေလး​​ ​​ေြကကွဲလို့​​...။​

​​ေကာင်မ​​ေလး​​​ေရ...
မင်း​​အမှတ်တမဲ့​​နဲ့​​ ညှိခဲ့​​တဲ့​​ အြပံုး​​ဟာ
ငါ့​​အလွမ်း​​ရွက်​​ေြကွ​​ေတာမှာ
​​ေပါ့​​ဆမီး​​ ြဖစ်ခဲ့​​​ေလရဲ့​​......။​.......။​ >>

Posted by လင္းဦး(စိတ္ပညာ) on 12/02/2007. Filed under ကဗျာများ​​ . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0