​​ေမျှာ်လင့်​​ချက်​​ေတွနဲ့​​ ဆက်လက်ရှင်သန်ဖို့​​ ကျွန်​​ေတာ့်​​မှာအား​​မရှိ​​ေတာ့​​ဘူး​​။​လဲြပို​​ေနတဲ့​​နှလံုး​​သား​​ တစ်စံုကို ဘယ်သူတည့်​​မတ်​​ေပး​​မှာလဲ။​ ကျွန်​​ေတာ်နဲ့​​သူဟာငယ်သူငယ်ချင်း​​​ေတွပါ။​ သူဟာကျွန်​​ေတာ့်​​ထက်ငယ်ပါတယ်။​ ကျွန်​​ေတာ်တို့​​​ေကျာင်း​​တက်ရင် စက်ဘီး​​​ေလး​​​ေတွနဲ့​​​ေပါ့​​။​ စြက​​ေနာက်ြကနဲ့​​ အင်မတန် ​​ေပျာ်ဖို့​​ ​​ေကာင်း​​ပါတယ်။​ ကျွန်​​ေတာ်လက်ကျိုး​​သွား​​တဲ့​​အချိန် သူကျွန်​​ေတာ့်​​ကို စာ​​ေတွကူး​​​ေပး​​ခဲ့​​တယ်။​ အဲ့​​ဒီတုန်း​​က သူငိုလိုက်တာ.... ကျွန်​​ေတာ့်​​ကို ​​ေဘး​​က​​ေနအား​​​ေပး​​တယ်။​ ကျွန်​​ေတာ်တို့​​ြကီး​​ြပင်း​​လာတဲ့​​ပတ်ဝန်း​​ကျင်မှာ အ​​ေကာင်း​​ဆံုး​​​ေပျာ်ရွှင်မှု ​​ေတွနဲ့​​​ေနထိုင်ခဲ့​​ ပါတယ်။​ကျွန်​​ေတာ်ရှစ်တန်း​​နှစ်​​ေလာက်မှာစာ​​ေတွ​​ေရး​​၊​ကဗျာ​​ေလး​​​ေတွ ​​ေရး​​ရင် သူက အြမဲတမ်း​​ဖတ်တယ်။​ အား​​​ေပး​​တယ်၊​ ​​ေဝဖန်တယ်။​ ြပဿနာြဖစ်ရင်လည်း​​ ကျွန်​​ေတာ့်​​ဘက်က ရပ်တည် ​​ေပး​​တယ်။​ ြပီး​​​ေတာ့​​ သူက စာအရမ်း​​​ေတာ်တယ်။​ အတန်း​​ထဲမှာ ပထမြကီး​​ပါပဲ။​ ည​​ေနခင်း​​ ဧရာဝတီရဲ့​​အလှကိုနှစ်​​ေယာက်သား​​ထိုင်ြကည့်​​ဖူး​​တယ်။​ကဗျာ​​ေတွစပ်ခဲ့​​ြကသလိုသီချင်း​​​ေတွလည်း​​ ဆိုခဲ့​​ဖူး​​တယ်။​ ကျွန်​​ေတာ့်​​ရဲ့​​ရင်ထဲမှာ သူဟာနတ်သမီး​​ပါ။​ ကျွန်​​ေတာ့်​​ရင်ဘတ်စာမျက်နှာမှာ သူပဲရှိတယ်။​ ကျွန်​​ေတာ် ဟာသ ဝတ္ထုတို​​ေတွ​​ေရး​​​ေတာ့​​ သူအား​​​ေပး​​တယ်။​ ကျွန်​​ေတာ့်​​ရဲ့​​ “ငယ်ချစ်ဦး​​” ဝတ္ထုတို​​ေလး​​ကို သူပဲ ​​ေကျာင်း​​ထဲမှာ လိုက် ​​ေဝ​​ေပး​​တယ်။​ ကျွန်​​ေတာ့်​​ရဲ့​​ ​​ေမျှာ်လင့်​​ချက် မီး​​အိမ်ရှင်​​ေလး​​ပါ။​ သူဂစ်တာတီး​​ရင်း​​ သီချင်း​​ဆိုရင် ကျွန်​​ေတာ် သူ့​​ ဂီတ​​ေတး​​သွား​​မှာ ​​ေမျာပါသွား​​တယ်။​၊​ သူ ကျွန်​​ေတာ့်​​ထက်ငယ်​​ေပမယ့်​​ အ​​ေတွး​​အ​​ေခါ်ရင့်​​ကျက်တယ်။​ ကျွန်​​ေတာ်သီချင်း​​​ေတွ ​​ေရာင်း​​ရတဲ့​​အခါ သူနဲ့​​အတူ​​ေပျာ်ရွှင်ခဲ့​​တယ်။​ ကျွန်​​ေတာ့်​​သီချင်း​​​ေတွ လုပ်စား​​ခံရတဲ့​​ အခါ သူ ဆတ်ဆတ်နာ ​​ေသာင်း​​ကျန်း​​​ေတာ့​​တာပဲ။​ “အစ်ကိုက ရှဲဒိုး​​အြဖစ်ခံမလား​​၊​ ဘယ်​​ေတာ့​​မှအြဖစ်မခံနဲ့​​၊​ အနု ပညာသမား​​အချင်း​​ချင်း​​ ကိုယ်ချင်း​​မစာနာြကဘူး​​ ” လို့​​ သူ​​ေြပာခဲ့​​ပါတယ်။​
ကျွန်​​ေတာ့်​​အ​​ေပါ် သည်း​​ခံ၊​ နား​​လည်​​ေပး​​သူ၊​ ကျွန်​​ေတာ့်​​ဘဝရဲ့​​ ​​ေရာင်ြခည်တန်း​​​ေလး​​...အခု သူဆံုး​​ြပီတဲ့​​ ။​
ကျွန်​​ေတာ်မယံုနိုင်ဘူး​​။​ ကျွန်​​ေတာ်​​ေအာ်မိတယ်။​ အရမ်း​​ဝမ်း​​နည်း​​တယ်၊​ ကျွန်​​ေတာ်မခံစား​​နိုင်ဘူး​​ဗျာ။​ အသက် ၂၁နှစ်သာရှိ​​ေသး​​တဲ့​​ ​​ေဆး​​တက္ကသိုလ်တတိယနှစ် ​​ေကျာင်း​​သူ​​ေလး​​ကို ရက်ရက်စက်စက် ဒီ​​ေလာကြကီး​​က ဆွဲ ထုတ်သွား​​ြကရလား​​။​ ဒီဇင်ဘာကိုချစ်တဲ့​​ ၊​ ​​ေဆာင်း​​ကိုနှစ်သက်တဲ့​​ မိန်း​​က​​ေလး​​ကို ဒီဇင်ဘာမှာ ​​ေခါ်သွား​​ြကတယ် ဆို​​ေတာ့​​ မရက်စက်လွန်း​​ြကဘူး​​လား​​။​ “ရုတ်တရက် မူး​​လဲြပီး​​​ေသဆံုး​​” ဆိုတဲ့​​ တယ်လီဖုန်း​​ထဲကအသံဟာ အဆိပ် လှိုင်း​​​ေတွပဲ။​ ကျွန်​​ေတာ် ဘယ်လို​​ေြဖရမလဲဗျာ....။​ အနုပညာ ရဲ​​ေဘာ်ရဲဘက်တစ်ဦး​​ ဆံုး​​ရှံုး​​လိုက်ရြပီ ။​ ကျွန်​​ေတာ့်​​ ရင်ထဲမှာ ရုပ်ပျက်ဆင်း​​ပျက် စုတ်ြပဲ​​ေနြပီ။​ သူ့​​​ေနာက်ဆံုး​​ခရီး​​​ေတာင် ကျွန်​​ေတာ် မသွား​​နိုင်ဘူး​​၊​ မမီနိုင်​​ေတာ့​​ဘူး​​။​ အရာရာကို နား​​လည်​​ေပး​​နိုင်ခဲ့​​တဲ့​​သူ၊​ ကျွန်​​ေတာ့်​​ဘဝရဲ့​​ အလင်း​​​ေရာင်​​ေလး​​။​
ကျွန်​​ေတာ် သူ့​​ကို ဆံုး​​ရှံုး​​လိုက်ရြပီ။​ ကျွန်​​ေတာ့်​​ရဲ့​​ ဂစ်တာလက်သံ​​ေလး​​ကို အြမဲြကား​​ချင်​​ေနတဲ့​​ သူ ။​ ဘဝကူး​​ ​​ေကာင်း​​​ေအာင်သာ ဆု​​ေတာင်း​​​ေပး​​မယ် ညီမ​​ေလး​​​ေရ။​ ညီမ​​ေလး​​​ေရ မင်း​​နှစ်သက်ခဲ့​​ ရူး​​သွပ်ခဲ့​​တဲ့​​ဂီတကို စွန့်​​လွှတ်ြပီး​​ အ​​ေဝး​​ဆံုး​​ကို မင်း​​ထွက်သွား​​ြပီ​​ေပါ့​​။​ (၆-၁၂-၀၇)ကွယ်လွန်သွား​​သူညီမ​​ေလး​​ ​​ေကာင်း​​ရာသုဂတိ လား​​ပါ​​ေစ။​


ကျွန်​​ေတာ့်​​ကို ဝမ်း​​နည်း​​​ေြကာင်း​​​ေြပာြကား​​ ​​ေပး​​တဲ့​​ ကိုစိုး​​ထက် ၊​ အား​​​ေပး​​စကား​​​ေတွနဲ့​​ နှစ်သိမ့်​​​ေပး​​တဲ့​​သူငယ်ချင်း​​ မင်း​​ကျန်စစ် ၊​ Pinkgold ၊​ ဂျပန်မှ Okisu တို့​​ကို ​​ေကျး​​ဇူး​​တင်ပါ တယ်ဗျာ။​

Posted by လင္းဦး(စိတ္ပညာ) on 12/07/2007. Filed under ကျွန်​​ေတာ့်​​အြမင်များ​​ . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0