Home / ကျွန်ေတာ့်အြမင်များ / ကျွန်ေတာ်ေြပာချင်ေနတဲ့ ကျွန်ေတာ့်အြမင်(၇)

ကျွန်ေတာ်ေြပာချင်ေနတဲ့ ကျွန်ေတာ့်အြမင်(၇)

Posted by လင္းဦး(စိတ္ပညာ) ကျွန်ေတာ့်အြမင်များ 1/23/2008

ေြပာရမယ်ဆိုရင်ေတာ့ ဂမ္ဘီရနွယ် မဂ္ဂဇင်းေတွ ေတာ်ေတာ်ေလးများလာတာ ေတွ့ရတယ်။ ဂါထာေတာ်အေြကာင်း၊ ေသရွာြပန်အေြကာင်းေတွ ေရးြက ၊ ဖတ်ြကသူေတွကလည်း အများသား။ ........စီရင်ေတာ်မူခဲ့ေသာ ရာထူးတက်၊ စီးပွားတက်၊ ရန်နှိမ်ဂါထာေတာ်၊ အလုပ်အကိုင်ရရှိေစေသာဂါထာ၊ အိုးပိုင် အိမ်ပိုင်နှင့် တင့်တယ်စွာ ေနနိုင်ေအာင် ဒီစမကိုေဆာင်၊ ဒီဂါထာရွတ် စသည် .....စသည် ။ ယြတာ၊ အစီအရင်ေတွကလည်း တစ်မျိုးတစ်ဘာသာချင်း မထပ်ေစရ။
ကျွန်ေတာ်ေတွးမိတာက ဂါထာရွတ်တိုင်း အကျိုးေပးသလားဆိုတဲ့အေတွးကို အလိုလိုေမွးဖွားမိခဲ့တယ်။ ေလာဘစိတ်ေပါ်တင်ြပီး ရွတ်တဲ့ဂါထာ။ ေမာဟစိတ်ေပါ်တင်ြပီး ရွတ်တဲ့ဂါထာ၊ ေဒါသစိတ်ေပါ်တင်ြပီး အာဂံုေဆာင်ထားတဲ့ ဂါထာ။ အဓိဌာန်ရက်ေစ့တဲ့ေနာက် အကျိုးမထင်လာတဲ့အခါမှာေတာ့ အြခားအြခားေသာ ေကာင်းနိုးရာရာ အစီအရင်ဘက် တစ်ခါြပန်လှည့်ြကြပန်ေရာ ။ ဒီအေြကာင်းကို မိတ်ေဆွတစ်ဦးနှင့် ေဆွးေနွးြဖစ်ေတာ့ တကယ်တိုက်ဆိုင်ေနသည့် သူ့အြဖစ်ကို ခနဲ့ေနသည်ဟု ထင်လို့လားမသိ “ကဲ ...ဒါဆို ဘယ်လိုကျင့်ြကံရပွားများရလဲ”တဲ့ ေမးလာပါတယ်။

“ဘယ်လို ကျင့်ြကံပါလို့ လမ်းညွှန်ေလာက်တဲ့အထိ ကျွန်ေတာ့်မှာ ဝမ်းစာ မြပည့်ဝပါဘူး။ ဒါေပမယ့် ထိေရာက်တဲ့ နည်းလမ်းေကာင်းေလးတစ်ခုေတာ့ ကျွန်ေတာ့်မှာရှိတယ်”လို့ ဆိုလိုက်ရင်ပဲ ဂါထာတစ်ပုဒ် ေပးေတာ့မည်အထင်နှင့် သူ့အိတ်ထဲက စာရွက်နဲ့ ေဘာပင်ထုတ်ြပီး ကျွန်ေတာ့်စကားကို ဆက်ြပီး နားစွင့်ေနပါတယ်။
“အမရပူရ မဟာဂန္ဓာရံုစာသင်တိုက်၊ ဆွမ်းစားေကျာင်းေဆာင်နံရံမှာ ချိတ်ဆွဲထားတဲ့ စည်းမျဉ်း(၁၀)ချက် ေပါ့ဗျာ။ ေကျာင်းတွင်း ရဟန်းသံဃာေတွအတွက်တင် မဟုတ်ဘူး။ ခင်ဗျားတို့ ကျွန်ေတာ်တို့ အတွက်ပါ အကျိုးရှိေစမယ့် တစ်သက်တာ ကျင့်စဉ်မို့ ကူးမှတ်ထားခဲ့တာ။ စိတ်ေကာင်းရှိဖို့က....ပထမ၊ ဝိနည်းေလးစားဖို့က.....ဒုတိယ၊ ကျန်းမာဖို့က.....တတိယ၊ သန့်ရှင်းဖို့က......စတုတ္ထ၊ အဝတ်အစား ဝတ်တတ်ဖို့က...ပဥ္စမ၊ အေနအထိုင်တတ်ဖို့က.....ဆဌမ၊ အသွားအလာတတ်ဖို့က....သတ္တမ၊ အေြပာအဆို တတ်ဖို့က.....အဌမ၊ စည်းကမ်းလိုက်နာဖို့က.....နဝမ၊ စာတတ်ဖို့က......ဒဿမတဲ့။ စိတ်ေကာင်းရှိြခင်းက အရာအားလံုးရဲ့ မဏ္ဍိုင်ဆိုေတာ့ ...........”
ကျွန်ေတာ့် စကားေတာင် မဆံုးလိုက်ပါဘူး ။ ထိုသူက ခပ်ြပံုးြပံုးနဲ့ ထထွက်သွားပါတယ်။ သူ့အြပံုးက တစ်မျိုးပဲ။ တည်ြငိမ်သွားတာလား၊ ြကည်လင်သွားတာလား တစ်မျိုးပဲ။ ဂါထာမှတ်လို့ ....ဒါကိုများဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒါေပမယ့် ကျွန်ေတာ့်ရင်ထဲမှာေတာ့ ေအးြပီး ကျန်ေနခဲ့ပါတယ်။

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်တုန်းကပါ။ ေကျာင်းသား ေကျာင်းသူေလးေတွကို ဆံုးမလမ်းညွှန်ဖို့ဆိုြပီး ခင်မင်တဲ့ ေကျာင်းအုပ်ဆရာြကီး ဝယ်လာတဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ် ဖတ်ရပါတယ်။ ေမာင်ခိုင်ခန့်ြပုစုတဲ့ “ေသရွာြပန် ပုဂ္ဂိုလ်များ အေြကာင်း”ပါ။ ဆရာြကီးရဲ့ ရည်ရွယ်ချက် ြပည်ဝသွားတယ်ဆိုမလား။ တစ်ချို့ကေလးေတွက အိမ်အထိ ယူေဆာင်သွားြပီး ညီအစ်ကို မိဘေဆွမျိုးေတွကို လက်ဆင့်ကမ်းြကေြကာင်း သိရပါတယ်။
“ေဩာ်.....လူဆိုတာ ေကာင်းမှုကံ၊ မေကာင်းမှုကံရဲ့ အကျိုးေပးကို နားလည်သေဘာေပါက်လာရင် ြပုြပင်ေြပာင်းလဲယူနိုင်တဲ့ အသိတရားေတွ ရှိေနစြမဲပါလား” လို့ ပီတိပွားရြပန်ပါတယ်။
“ဖတ်လို့ေတာ့ အေကာင်းသား။ ဘယ်.....ကျုပ်တို့ရွာဦးဘုန်းြကီးက ဒီလိုအေြကာင်းေတွနဲ့ ဆက်နွယ်ြပီး ေဟာမှေပါ့။ ခုေတာ့ဗျာ စာေပလဲမဖတ်၊ တရာေဟာကလဲ.......အဲဒါေြကာင့်.......အဲ့ဒီဘုန်းြကီးငယ်ငယ်တုန်းက ကျုပ်စာသင်ေပးခဲ့ရဖူးတယ်”
ဘယ်ရည်ရွယ်ချက်က ဘယ်ေရာက်ကုန်တယ် မသိ။ ကျွန်ေတာ့်ပီတိေလးကို မနည်းဖမ်းယူထား လိုက်ရပါတယ်။ ဒီလူ အေတွးေချာ်သွားတယ်ထင်ပါရဲ့။
စာအုပ်၊ စာေပထဲက အသိဆိုတာ ဦးေနှာက်ထဲမှာတင်မကပဲ နှလံုသားထဲမှာ စွဲထင်ေနမှ နဂိုြဖူစင် မွန်ြမတ်ြပီးသား နှလံုသားမှာ စွဲြမဲေနေစတဲ့ အသိတရားဟာလည်း ြဖူစင် ြမင့်ြမတ်ေနမှာပါ။ ေပေရညစ်ပတ်ေနတဲ့ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ခံယူလိုက်တဲ့ နှစ်သက်ဖွယ် ဆီဦးေထာပတ်ဟာ သူ့အတွက်ေတာ့ မစင်ြကယ်တဲ့ အရသာြဖစ်သွားေစေပမယ့် ေထာပတ်တိုင်း မစင်ြကယ်ဘူးလို့ စွဲချက်မတင်ေကာင်းပါဘူး။

စြကာဝဠာြကီးဟာ ကျွန်ေတာ်တို့အားလံုးအတွက် အမှန်တရားပါ။ ကျွန်ေတာ်တို့ တစ်ေယာက်ချင်း အတွက်ေတာ့ တစ်ေကျာင်း တစ်ဂါထာေပါ့”

Lin Oo (psy)