ဘုရား​​ ဘုရား​​၊​ ရွတ်ဆိုြငား​​လည်း​​
တရား​​မရှိ ၊​ အသိမဲ့​​လူစား​​
လက်ကား​​ရား​​နဲ့​​၊​ ဘုရား​​ကို​​ေကျာ်
ဘိုး​​​ေတာ်ကိုတ၊​ ဘွား​​​ေတာ်မ နိုး​​
ရိုး​​ရာကိုဖက်၊​ ြကက် အရက်ပူ​​ေဇာ်
ကိုြကီး​​​ေကျာ်တန်ခိုး​​၊​ စီပွား​​တိုး​​သတဲ့​​
ဉာဏ်မဲ့​​ဖျင်း​​ပံု၊​ ကံမယံု ပစ်
​​ေလာဘနစ်ကျွံ၊​ ​​ေမာဟနွံထဲ
အား​​သွန်ခွန်စိုက်၊​ စရိုက် ဝါသနာ
အလိုက်ဘာသာ၊​ ယြတာ​​ေဗဒင် ၊​ အား​​ကိုး​​ချင်ြက
အန္ဓ လူသား​​ ခရီး​​သွား​​ ။​

ဘုရား​​မှာ​​ေသာ်၊​ ​​ေသာက်​​ေတာ်​​ေရချမ်း​​
ပန်း​​လည်း​​နွမ်း​​​ေြခာက်၊​ အံ့​​ဩ​​ေလာက်စရာ
သို့​​ပါ​​ေသာ်မပျက်
နတ်စင်ထက်တွင်၊​ တစ်ရက်မြပတ်
မလပ်ခါခါ၊​ နံ့​​သာ​​ေမွှး​​တိုင်
ရနံ့​​လှိုင်ြကွယ်၊​ သီး​​မယ်စံု​​ေပ
နဝင်း​​​ေကျတဲ့​​ ၊​ ယပ်​​ေလခတ်ြပီး​​
​​ေတာင်း​​ဆိုညည်း​​သည်
ဂုဏ်ြကီး​​ပါဘိ မဟာဂီရိ ။​

​​ေဩာ် ပါပအယူ၊​ ဗာလလူများ​​
​​ေမှာက်မှား​​​ေနရှာ၊​ ပညာမကူ
မြဖူနှလံုး​​၊​ အယူရှံုး​​ြငား​​
ဘုရား​​နှင့်​​နတ်၊​ သတိချပ်​​ေစချင်
ရှင်ြကီး​​ကိုကိုး​​၊​ ကျား​​ထက်ဆိုး​​မှ
​​ေနာင်တရတာ၊​ ​​ေနှာင်း​​ရှာြပီ​​ေလ
ငိုမ​​ေနနဲ့​​ အပိုပဲ ။​

Posted by လင္းဦး(စိတ္ပညာ) on 1/31/2008. Filed under ကဗျာများ​​, ကျွန်​​ေတာ့်​​အြမင်များ​​ . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0