အရာရာမှာ ဆံုး​​ရှံုး​​မှု​​ေတွနဲ့​​လူ​​ေလ
လ​​ေရာင်ကိုမုန်း​​....
အန်း​​(န)​​ေဝး​​မန်း​​(န) စတင်း​​(န) ကိုမုန်း​​
​​ေဝလမင်း​​သား​​ကိုမုန်း​​
ရယ်​​ေမာြခင်း​​ကို​​ေတာင် ​​ေလ့​​ကျင့်​​​ေနရ။​
ငါ့​​ကို သတ်ပစ်ခဲ့​​တာ
သူမရဲ့​​ မျက်ဝန်း​​ညိုတစ်စံုလား​​.....
ညာဘက်ပါး​​ြပင်​​ေပါ်က မှဲ့​​က​​ေလး​​လား​​ ....
ဘိုင်ရွန်ရဲ့​​ ကဗျာတစ်ပုဒ်လား​​ .....
​​ေသချာသ​​ေလာက်ရှိ​​ေတာ့​​မယ့်​​ မ​​ေရရာမှုလား​​ ။​
ငါ့​​ညာဘက်နှလံုး​​သား​​မှာ
​​ေသဆံုး​​ြခင်း​​ကိုလွန်​​ေြမာက်ြပီး​​တဲ့​​
ရင်ခုန်ဆဲ လိပ်ြပာတစ်​​ေကာင်
အ​​ေတာင်​​ေပါက်​​ေနတဲ့​​ နှင်း​​ဆီတစ်ပွင့်​​
ရှင့်​​ကိုမုန်း​​တယ်ဆိုတဲ့​​ အသံမဲ့​​မျက်ဝန်း​​
ထုဆစ်သူမဲ့​​ ပန်း​​တစ်ခင်း​​
ဟင်း​​လင်း​​ပွင့်​​တံခါး​​ရွက်နဲ့​​
ကွဲ​​ေြကသွား​​တဲ့​​ အိပ်မက်အတုတို့​​.....
စီစဉ်မှုမဲ့​​ အစီအစဉ်ကျလို့​​ ။​
ငါ့​​မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ​​ေတာ့​​
ညိုမည်း​​​ေရာင်တိမ်တိုက်​​ေတွနဲ့​​
ခပ်သဲ့​​သဲ့​​ ရယ်သံတစ်သံ
ဟန်ြပတည်ြငိမ်ြခင်း​​
နှင်း​​ဆီနု​​ေရာင် နှုတ်ခမ်း​​တစ်စံုနဲ့​​
ပံုသဏ္ဍာန်မဲ့​​ ြကမ်း​​ရှမှုများ​​သာ
လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ြဖစ်​​ေန​​ေတာ့​​တယ် ။​ ။​

Posted by လင္းဦး(စိတ္ပညာ) on 12/16/2007. Filed under ကဗျာများ​​, ကျွန်​​ေတာ့်​​အြမင်များ​​ . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0