တစ်သက်လံုး​​အတွက်
​​ေနာက်ဆံုး​​ြမင်ခွင့်​​ရခဲ့​​ရံု​​ေလး​​ပါ
(ခဏ​​ေလး​​ပါကွယ်)
တိမ်တိုက်​​ေတွ တရုန်း​​ရုန်း​​​ေြကွကျတဲ့​​​ေန့​​​ေပါ့​​ငါ့​​နှလံုး​​သား​​ရဲ့​​
ဈာပနပွဲကျင်း​​ပခဲ့​​တယ် ။​
မျက်ရည်တစ်စက်​​ေတာင်
ပိုင်ဆိုင်ခွင့်​​မရခဲ့​​ပါဘူး​​...။​
“ခွဲခွာြခင်း​​ ” ဆိုတဲ့​​ အသိတစ်ချက်နဲ့​​တင်
​​ေဝဒနာ​​ေတွ
ကမ်း​​ြပိုခဲ့​​ရတယ် ။​
“​​ေဝး​​ကွာခဲ့​​ရြခင်း​​” ရဲ့​​ အဆံုး​​
အလွမ်း​​​ေတွ​​ေပွ့​​ပိုက်ရင်း​​
ဒဏ်ရာ​​ေတွထုဆစ်ထား​​တဲ့​​
ငါ့​​အတွက်​​ေတာ့​​
မနက်ြဖန်တိုင်း​​ဟာ ြပဿဒါး​​​ေတွပါ .....။​

Posted by လင္းဦး(စိတ္ပညာ) on 12/10/2007. Filed under ကဗျာများ​​, ကျွန်​​ေတာ့်​​အြမင်များ​​ . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0